Het lijkt op dit moment eenvoudiger om aan een baan te komen dan aan een woning. Nu geldt, dat natuurlijk niet voor iedereen zo maar wel voor steeds meer mensen.
Door de krapte op de arbeidsmarkt komen ook steeds meer langdurig werklozen aan een baan. Als je een woning hebt en er geen reden is om je woning te verlaten dan is er natuurlijk geen probleem. Maar stel dat je in scheiding ligt en je noodgedwongen op zoek moet naar een woning probeer dan maar eens een ‘urgentie’ te krijgen als je een baan en een redelijk tot goed inkomen hebt.
Bij een Gemeente hoef je niet aan te kloppen, want de aandacht gaat uit naar inwoners die onder, op of rond het sociaal minimum leven.
Ook het vinden van een wat duurdere huurwoning valt niet mee en als je een redelijk inkomen hebt dan wil dit nog niet zeggen dat het voldoende is om zo’n woning te kunnen bekostigen. Je valt in feite tussen ‘wal en schip’.
Wat moet je in dat geval doen?
- Je komt dan al gauw terecht in oplossingen, waarbij je aangewezen bent op familie of vrienden waar je (tijdelijk) terecht kunt. Maar wat als je 1 of mindere kinderen hebt dan wordt dat een hele uitdaging.
- Zorgen, dat je de nodige schulden maakt en dat je alsnog hulp krijgt. De kans op succes is dan iets groter om een woning te vinden, maar dan helpt het wel als je ‘kleine’ kinderen hebt.
Dat verhoogt de urgentie.
- Zorgen, dat je je baan kwijt raakt en aangewezen bent op een uitkering. Als het even tegenzit dan is het een ww-uitkering die te hoog uitvalt om eerder in aanmerking te komen voor een woning.
Uit het bovenstaande kun je wel afleiden, dat het soms jaren duurt voordat er een structurele oplossing komt. Dat levert veel stress op en/of psychische klachten. Ook daarvoor kom je niet in aanmerking, zonder dat het je veel geld kost. Er wordt verwacht dat je dit zelf oplost, want je hebt voldoende middelen.
Een tijdje terug heb ik een klant begeleid, die zich meldde bij de Gemeente om hulp te vragen omdat hij in psychische nood zat en wat schulden had maar verder wel een prima inkomen. Hij kwam uiteindelijk terecht bij maatschappelijk werk, maar die wist eigenlijk niet wat ze met hem aan moesten. De situatie was niet ernstig genoeg. Voor schuldhulpverlening kwam hij niet in aanmerking, omdat de schuldenlast te laag was. De Gemeente heeft toen bewust de schulden op laten lopen, zodat er wel een schuldregeling getroffen kon worden. Het moet niet gekker worden!
Ook in zo’n situatie val je dus tussen wal en schip omdat je het te goed hebt.
Rob van der Klaauw, Budgetcoachplein B.V.
